Raz jeszcze zerkniemy na książkę pod redakcją Anny Peachey et al. Researching learning in virtual worlds. Tym razem zajmiemy się dziesiątym, ostatnim pomieszczonym w niej (na stronach 177-191) artykułem. Napisali go Mark W. Bell, Sarah Smith-Robbins, i Greg Withnail, a jego tytuł brzmi “This is not a game – social virtual worlds, fun, and learning”. Autorzy zastanawiają się nad ludycznym statusem Drugiego Życia i innych tzw. ‘poważnych’ gier/światów (serious games/worlds). Oto niektóre z ich uwag.
We believe that it reasonably follows that if a learning activity is truly fun it will be more effective. We’re not suggesting that education be “dumbed down” to make it more fun. However, we do believe that the elements of fun that make an activity engaging and enjoyable, when applied to learning, can make the educational experience more powerful, pleasant, and engaging. (str. 178)
Czyli: element fun sprzyja nauce, z czego nie wynika, że edukację należy jakoś specjalnie ‘dogłupiać’.
While most scholarly and professional attention in the virtual worlds arena is devoted to social worlds such as SL, game worlds like WoW occupy several orders of magnitude more human attention. One explanation might be that game worlds are simply about having fun, and, since fun is not a serious thing, it is natural for serious, sober professionals to devote their attention where fun is not […] At conferences, those not familiar with virtual worlds are prone to confuse SL with WoW and refer to it as a “game,” only to have someone more experienced notify them that “ Second Life is not a game.” However, we would suggest that this oversight is largely due to a confusion between fun and games. SL, though not a game, is no more bereft of fun than is the analog world. (str.183)
Czyli: naukowcy zajmują się zwykle światami społecznościowymi, takimi jak SL, zaś światy poświęcone grom, takie jak World of Warcraft, o wiele bardziej ludzi zajmują, bo jest tam po prostu więcej fun. Poważni zaś naukowcy interesują się kwestiami poważnymi. Stąd na konferencjach zwracają uwagę błądzącym, że Drugie Życie to nie gra. “Jednak my uważamy, że jest to pomieszanie pojęciowe fun z grami. SL, choć nie jest grą, zawiera tyle samo fun, co świat analogowy”.
SL is an environment that works best when social inhibitions are lowered. Also the stresses of everyday life (food, money, family, traffic) are all removed in SL. This aids in creating that state of relaxed alertness while sitting in front of a computer and flying through the virtual world. (str. 189)
Czyli: “środowisko typu SL działa najlepiej, gdy zahamowania społeczne są obniżone. Stresy codziennego życia (jedzenie, pieniądze, rodzina, korki) nie istnieją ‘w życiu’. To sprzyja tworzeniu ‘rozluźnionej gotowości’ (relaxed alertness), gdy siedzi się przed komputerem i fruwa w świecie wirtualnym”.
No cóż. Właściwie nie mam wiele do dodania. Wszak mówiłem już wiele razy, że Drugie Życie jest jak pierwsze, tylko trochę lepsze. Czy nie chcielibyśmy wszyscy w pierwszym życiu mieć nieco więcej fun i ‘rozluźnionej gotowości’? Welcome to Second Life!
No comments yet.