O reifikacji abstrakcji (w tym kodu językowego) w Drugim Życiu pisałem na tym blogu dwa razy: tutaj i tutaj. Nie chciałbym sugerować, że to jest całkowicie nowa idea, która zalęgła się oryginalnie w mojej głowie. Istnieją źródła, w których znajdziemy podobne pomysły. Na przykład Winn & Jackson. 1999. “Fourteen Propositions about Educational Uses of Virtual Reality”. Educational Technology 39.4.5-14. Pomysły tych dwóch autorów streszczają Dalgarno & Lee w artykule pochodzącym z 2009 roku: “What are the learning affordances of 3-D virtual environments?”. British Journal of Educational Technology 41.1.10-32. Piszą tak (oryginalny cytat poniżej): “W niektórych dziedzinach wiedzy pojęcia, których trzeba się nauczyć, są abstrakcyjne i nie odnoszą się bezpośrednio do obiektów materialnych (wypisz-wymaluj język naturalny — WS). […] Winn & Jackson 1999 na stronie 7 sugerują, że środowiska wirtualne przydają się najbardziej gdy zawierają pojęcia i zasady, które nie są zwykle dostępne naszym sensom”.
No tak… Dokładnie o to mi chodzi, gdy wyposażam moje klocki w zawartość językową, w ten sposób niejako reifikując kod językowy, co jest szczególnie przydatne kinestetykom. Szkoda, że nie znałem tego cytatu z Winn & Jackson, gdy przygotowywałem swoją prezentację w IFA w lutym 2009 :-(.
No comments yet.