Wspomniałem ostatnio, że w świecie wirtualnym o wiele łatwiej jest coś konstruować/budować, niż w ‘realu’. Wystarczy całkiem podstawowa znajomość używanego tam języka programowania, aby zrobić coś z niczego. To ‘coś’ to może być drewniany klocek, książka, telewizor, samochód, pokój, budynek, fabryka, osiedle, miasto, wyspa… Tego ‘czegoś’ można będzie używać do wielu rzeczy, w tym też do nauki języka. Jeżeli w to ‘coś’ wbudujemy jakąś dodatkową zawartość dydaktyczną, to będziemy mieli obiekt ‘wirtualnie rozszerzony’ (virtually augmented; patrz http://pl-call.pl/2013/12/afordancje-fonetyczne-w-drugim-zyciu/); jeżeli ‘zbudujemy’ coś abstrakcyjnego, to mamy do czynienia z reifikacją (patrz http://pl-call.pl/2014/01/taksonomia-blooma-zreifikowana-w-drugim-zyciu/); jeśli to ‘coś’ ma ludzki kształt i potrafi z nami ‘po ludzku’ rozmawiać, to stworzyliśmy (ro)bota/czatbota (o nich zabloguję wkrótce)…
Nic więc dziwnego, że dla wielu rezydentów światów wirtualnych możliwość budowania/tworzenia jest ich raison d’être w wirtualnym życiu. Nauczyciele języka mogą wykorzystać ten twórczy zapał na różne sposoby. Na przykład: język programowania (w Drugim Życiu zwany LSL – Linden Scripting Language) oparty jest oczywiście na angielszczyźnie, więc używanie go jest ipso facto ćwiczeniem językowym. Albo: budowanie większych konstrukcji można zalecić jako projekt grupowy; jest wtedy wiele okazji do komunikacji za pomocą języka (obcego) w celu osiągnięcia autentycznych celów pozajęzykowych — idealny kontekst dla nauki języka!
Aspekt budowy, czy właściwie wspólnej budowy, wydaję mi się być jedną z najbardziej atrakcyjnych możliwości Second Life. Zarówno wspomiany język programowania, jak i konieczność komunikacji w języku obcym sprawiają, że uczestnicy wspólnego projektu mogą poszerzać swoje zdolności językowe nawet o tym nie myśląc – tak zwane łączenie przyjemnego z pożytecznym. Myślę, że przyswajane w taki sposób treści na długo pozostają w pamięci uczniów.