Taki był tytuł mojej prezentacji na konferencji Mówienie w języku obcym w Koninie, w maju 2009. Pojęcie afordancji jest bardzo ważne dla teorii i praktyki nauczania i uczenia się w świecie wirtualnym. Jest też jednym z najbardziej złożonych i rozmytych… Zgodnie z definicją wikipedialną, afordancje to “wszystkie możliwości działania obecne w środowisku, obiektywnie mierzalne i niezależne od indywidualnych zdolności danych jednostek do ich rozpoznania, lecz zawsze pozostające w relacji z nimi, a co za tym idzie zależne od ich możliwości. Przykładem mogą być tu schody, które dają możliwość wejścia na górę, takiej afordancji jednak nie ma, jeżeli podmiotem poznającym jest osoba niepełnosprawna lub niemowlę” (http://pl.wikipedia.org/wiki/Afordancje). W odniesieniu do światów wirtualnych można stwierdzić, że niektóre afordancje środowiska nie zmieniają się w porównaniu z ‘realem’, inne zaś tak. Na przykład: w Drugim Życiu schody nie są właściwie potrzebne, bo awatary mogą fruwać albo teleportować się w dowolne miejsce.
Tytułowe afordancje fonetyczne to właściwości przedmiotu lub środowiska, które umożliwiają uczącemu się wykonanie zadań związanych z wymową (w języku obcym). W moim konińskim wystąpieniu, w mojej książce z roku 2012 oraz w wielu innych referatach i tekstach szeroko rozwinąłem tematykę afordancji fonetycznych. Zaś w ciągu kilku lat aktywnej dydaktyki w Drugim Życiu używałem takich afordancji w praktyce.
Na zdjęciu poniżej widać stolik z wyłożonymi wiktuałami. Po dotknięciu każdego z nich usłyszymy nagranie jego nazwy po angielsku, zobaczymy na ekranie transkrypcję fonetyczną wymowy tego rzeczownika, jego słownikową definicję, przykład użycia w zdaniu i pytanie fonetyczne typu: “jaka samogłoska występuje w drugiej sylabie: długa czy krótka?”. Jak z tego widać, próżno by szukać takich afordancji w przedmiotach w Pierwszym Życiu!
No comments yet.