Porównując funkcjonalność konferencji i prezentacji (w tym wykładów i prezentacji o charakterze edukacyjnym) w ‘płaskim’ internecie z tymi przeprowadzanymi w świecie wirtualnym, mówi Aurilio tak (Suzanne Aurilio. 2010. Learning in the wild of a virtual world. Rozprawa doktorska, San Diego State University, strona 165):
Besides the novelty of being an avatar together with other avatars and the visual richness of the 3D environment, the actual purpose of the session is not enhanced by the 3D space. This is in part because avatars are functionally superfluous to verbal communication, which happens textually in separate windows or aurally over a headset.
Czyli, według niej, 3D nie niesie w tym kontekście żadnej wartości dodanej, jest niepotrzebne, bo wszak komunikacja odbywa się kanałem czatu tekstowego albo głosowego, a do tego nie jest potrzebna trójwymiarowa wizja świata. Po prostu ‘parkujemy’ naszego awatara w pobliżu mówcy/prezentera i tyle…
No cóż… Może to i prawda (naukowa), ale ‘w życiu’ jest różnie. Tutaj fragment nagrania wideo z pewnej konferencji, w której uczestniczył Wlodek Barbosa. Pozostawię go bez komentarza, za to z pytaniem: czy Aurilio ma rację?
No comments yet.